Pobiegłam w głąb lasu. Moja głowa była cały czas opuszczona. Usiadłam
obok drzewka. Nie było już Azazela. Chyba nie powinnam go tak odganiać.
Nie wiem co ja wogóle robię. Zaczęłam się zażalać nad sobą. Płakałam.
Gdy zaczął padać deszcz, nie widać było moich łez. Wstałam powoli, po
czym pobiegłam do jaskini. Miałam ją nie daleko Azazela. Tak jak
przypuszczałam, był on tam. Ze spuszczoną głową poszłam wilczym kłusem
do jaskini. Położyłam się na posłaniu. Od jutra nie będę mogła już nic
mówić. Może ten pech w końcu odejdzie... Poszłam spać. Dzięki Bogu, nic
mi się nie śniło. Wstałam. Wyglądałam okropnie. Cicho i powoli, poszłam
nad jezioro, i obmyłam swoją twarz. Na drugim brzegu leżał Azazel.
<Azazel?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz